Voor de derde keer mag ik een bier selecteren in het kader van Nederlands Favoriete Bierlijst. Na de Dubbel Tarwe van Us Heit en de Columbus van ´t IJ hoefde ik over nummer 3 niet lang na te denken. Jopen Koyt. Die had ik ook als eerste kunnen kiezen, maar toen schoot ie mij net op dat moment niet te binnen. Maar hij past  wel in het linker rijtje van Nederlandse bierklassiekers.

Je komt ze niet vaak tegen op het schap, de flesjes Jopen Koyt. Dat maakt het bier uniek en bijzonder. Waarom de  keuze voor dit bier? Voorop staat natuurlijk de smaak. Het is een heerlijk bier. Vol, krachtig, kruidig, origineel, complex. Eigenlijk staat het symbool voor de pioniersrol die Jopen de afgelopen decennia heeft vervuld in de ontwikkeling van de Nederlandse biercultuur. Als bierredacteur voor vakblad Misset Horeca mocht ik Michel Ordeman meerdere keren aan de proeftafel ontvangen van het Rondje Bier en altijd was hij de enthousiaste en onvermoeibare promotor die gestaag zijn merk verder uitbouwde.  

Ik kan de editie – het zal ergens rond 2000 zijn geweest – met daarin het verslag van het  Rondje Bier met ook de Koyt in het glas  helaas niet  meer  vinden. Precies reproduceren wat er over het bier  gezegd werd door de proevers gaat dus niet. Het moet lovend geweest zijn. In die tijd was de biercultuur al wel degelijk bloeiend, maar nog vooral gestoeld op het reproduceren van Belgische klassiekers. Van Ipa, laat staan van Wipa, Dipa, Neipa, Sours en al die andere biervarianten die we tegenwoordig kennen had nog niemand gehoord. Michel misschien, maar de mede-proevers aan tafel van het Brabantse café op dat moment zeker niet.

In de jaren die volgden schoof Michel vaker aan met  een van  zijn bieren, of was hij een voortreffelijke gastheer in Haarlem bij die ene editie in café Studio – zijn oude werkplek - zodat de proevers optimaal van de bieren konden proeven. En proefde hij zelf mee, dan bleek dat de plannen voor een Jopenkerk steeds weer een stukje concreter werden. Mooi was  het, dat het allerlaatste Rondje Bier, samen met voorzitter Dick Wildeman, in de toen net geopende Jopenkerk kon plaatsvinden. De Koyt stond toen niet op tafel. Maar ik weet  nog wel dat Michel vertelde dat ze de voor het bier benodigde gagel één keer  per jaar zelf gaan plukken in het duingebied.  

Het idee om weer gagel te gebruiken bij het rouwen van bier bleef niet exclusief. Meer brouwers bedachten dat  dit unieke plantje ook hun bier een mooie smaak zou kunnen geven. In sommige gevallen lukte dit ook daadwerkelijk heel aardig. Maar zo lekker als de Koyt van Jopen proefde ik het niet. En nu mijn eigen schoondochter, puur toeval, tegenwoordig in de Jopenkerk werkt, hoop ik dat ze de eerstvolgende keer meegaat om die broodnodige gagel voor dit bier te plukken.  Deze Koyt zal waarschijnlijk nog beter smaken dan het altijd al deed.